Podział pionowy nr 12

"Podział pionowy nr 12" - grafika jest dziełem z 0 roku I charakteryzuje się wymiarem 49x68 cm. Autorem jest Ryszard Gieryszewski.

W celu stworzenia dzieła wykorzystał technikę drzeworyt. Jest to jedna z najstarszych technik graficznych, zaliczana do druków wypukłych. Podłożem drzeworytu jest deska, na której tworzy się rysunek, a następnie za pomocą specjalnych narzędzi rytowniczych wycina się tło, które w efekcie końcowym będzie białe. Miejsca wypukłe pokrywa się farbą drukarską, a następnie, za pomocą prasy, odbija na podłożu papierowym. W zależności od sposobu przygotowania deski i sposobu grawerunku, wyróżniamy drzeworyt langowy, sztorcowy, groszkowy, tonowy, faksymilowy i chiaroscuro. Drzeworyt pojawił się w Europie w XIV wieku, zaś najstarsza zachowana odbitka drzeworytnicza pochodzi z klasztoru Buxhein w Austrii i jest datowana na 1424 rok. Od drugiej połowy XV wieku drzeworytnicy stosują na swoich deskach technikę szrafowania, czyli cieniowania, zaś od kolejnego stulecia stosuje się kilka matryc w celu nadania odbitkom koloru (wcześniej drzeworyty były kolorowane ręcznie). Najwybitniejszymi drzeworytnikami wczesnego i dojrzałego renesansu są Lucas Cranach Starszy, Albrecht Durer i Albrecht Altdorfer. W okresie reformacji drzeworyty stają się narzędziem politycznej i ideowej propagandy, występując w charakterze ulotek z karykaturami znanych postaci. Z czasem drzeworyt traci na popularności na rzecz miedziorytu – techniki pozwalającej na ukazanie szczegółów – ale odradza się w formie techniki sztorcowej pod koniec XVIII wieku. W dwudziestoleciu międzywojennym jest techniką cenioną wśród artystów tworzących w nurcie ekspresjonizmu.

Podłożem tej pracy jest papier. Papier to jeden z najpopularniejszych mediów wykorzystywanych w warsztacie artystycznym, pozwalający na uzyskanie zróżnicowanych efektów, w zależności od faktury i materiału. Papier o gramaturze 200 g/m2, przeznaczony do malowania na nim farbami akwarelowymi, temperami, gwaszem czy tuszem, powinien mieć zwartą strukturę, odporną na wykonywanie korekt. Istotna też jest jego chłonność, bowiem nie powinien on falować i marszczyć się pod wpływem mokrych farb. Artyści często wybierają papier bezkwasowy, który można przechowywać przez długie lata oraz który cechuje się odpornością na działanie promieni słonecznych. Innym rodzajem papieru jest papier o gramaturze 90 g/m2, przeznaczony do wykonywania szkiców kredkami, pastelami, ołówkiem, węglem, sangwiną czy sepią. Wyróżnia się ziarnistą fakturą, gwarantującą odpowiednią przyczepność pigmentów. Techniki artystyczne wykorzystujące papier jako medium są znane od antyku. W czasach średniowiecza, na szlachetnym, grubym papierze powstawały miniatury zawarte w księgach; tworzono na szkice przygotowawcze oraz pierwsze rysunki architektoniczne. Z czasów renesansu zachowały szkicowniki Leonarda da Vinci czy Michała Anioła, papier stanowił podstawowe narzędzie pomocnicze przy tworzeniu fresków. Ogromną popularność zyskał od XVI wieku, kiedy w powszechnym obiegu znalazły się grafiki. Obecnie prace na papierze są cenione przez kolekcjonerów, zaś w domach aukcyjnych rysunki i ryciny na papierze grupowane są w osobnych katalogach.

Pracę możemy zakwalifikować do stylu abstrakcja. Abstrakcja nie jest tendencją nową: jej korzeni można szukać w społeczeństwach prehistorycznych, tworzących wyabstrahowane ornamenty czy uproszczone, schematyczne kompozycje o przeznaczeniu mistycznym.

Przewodni temat pracy to abstrakcja.

Wśród gamy kolorystycznej dominują kolory: czerwony, niebieski. Obraz lub rzeźba o czerwonej barwie będzie główną gwiazdą w naszym wnętrzu, zwracającą uwagę wszystkich wizualnych odbiorców. Błękit może okazać się zbawieniem po stresującym dniu.

Autor dzieła utrzymał je w nastrojach które opisać możemy jako inne, pasja, spokój. Pasja, którą można osiągnąć dzięki motywom miłości, przyjemności, pożądania, lub – z drugiej strony – agresji, złości i wzburzenia uczuciowego. Spokój, który związany jest najczęściej z motywami natury bądź abstrakcją w subtelnej gamie kolorystycznej.